Friday, October 30, 2009

Hard boiled eggs

Cooking hard boiled eggs can be a hassle because you have to kor hui (jaga api) or kor chui (jaga air). My dear friend, KS was so kind to share this method of cooking the eggs whereby you don't have to worry whether they are over-cooked or under-cooked.

1) Place two pieces of tissue paper inside the rice cooker and sprinkle them with water.

2) Put in the eggs.

3) Close the lid and press "Cook" button.

4) Wait till the button jumps up. When it does, TURN OFF THE ELECTRICITY POWER. Do not leave them too long inside the rice cooker after cooked... only do so if you prefer a harder egg yolk.

5) The eggs are ready.

The speed is faster than using ordinary boiling method. This is because the water sprinkled on the tissue will turn into steam and compressed inside the rice cooker to cook the eggs. You can peel the egg shells off very easily. The egg yolks will turn out just nice, not too dry. And the best part is -you don't have to do any washing nor cleaning at all.

Thursday, October 29, 2009

မေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့တဲ့ နီကိုရဲရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး


ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္း ေလာကမွာ က်င္လည္ခဲ့စဥ္က က်မ စာေရးဆရာ နီကိုရဲနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ၂ ခါ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ လုပ္စဥ္က မဂၢဇင္းတအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရေပမယ့္ ဒုတိယအႀကိမ္ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ စာမ်က္ႏွာေပၚ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။

ပထမအႀကိမ္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ သူက စာေပနယ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္၊ တိတိက်က် ေျပာရရင္ သူ႔ရဲ႕ “စိတ္အို္င္ပက္သူ” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳစာအုပ္ ထြက္ၿပီးစပါ။

က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာက ခိုင္းတာနဲ႔ပဲ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးဖို႔ သူေနတဲ့ သု၀ဏၰ တံတားႀကီးေဘးက ရပ္ကြက္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မကို “စိတ္အိုင္ပက္သူ” ဝတၳဳစာအုပ္တအုပ္ သူ႔လက္မွတ္နဲ႔ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စိတ္အိုင္ပက္သူ ဝတၳဳကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ေတာ့မယ့္ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးတာျဖစ္ေပမယ့္ တျခား အင္တာဗ်ဴးနဲ႔မဆုိင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ အလြဲေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ဝတၳဳေတြ အေၾကာင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။


အင္တာဗ်ဴးသူနဲ႔ အဗ်ဴးခံသူ၊ စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူ၊ စာနယ္ဇင္းေလာကသားခ်င္း ဆိုတဲ့ အေနအထားနဲ႔ သူနဲ႔က်မလည္း ရင္းႏွီးမႈရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ ဇနီးက ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာႀကီးနဲ႔၊ သူ႔အေနအထားက ေရႊေခတ္ လို႔ ေျပာရတဲ့အခ်ိန္။ နီကုိရဲရဲ႕ ဇာတ္ညႊန္းေတြနဲ႔ ဗီဒီယုိ ကားေတြ ေဟာတကား၊ ေဟာတကား ရိုက္ကူးထုတ္လုပ္ေနခ်ိန္ … သိပ္ကို ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ အခ်ိန္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ေပါ့။

အဲဒီတုန္းက က်မက ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြြင္းေတြအထိ သြားရတဲ့အခါမွာ သူနဲ႔ ထပ္ဆုံျဖစ္၊ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ သူေနတဲ့ အိမ္ရဲ႕ ေနာက္ေဖး လမ္းမွာရွိတဲ့ မီးရထားလမ္းေဘးက ရပ္ကြက္ကို ရုပ္ရွင္သမားေတြက အေျခခံလူတန္းစား ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကားေတြရိုက္ဖို႔ သံုးတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာကို ရိုက္ကြင္းတည္တဲ့အခါ စာေရးဆရာ နီကိုရဲရဲ႕ အိမ္မွာ စတည္းခ် ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီဘက္က ရိုက္ကြင္းေတြကို သြားရတဲ့အခါမွာလည္း က်မက မင္းသမီးကို၊ မင္းသားကို၊ ဒါရိုက္တာကို သူ႔အိမ္မွာ ထုိင္ၿပီး ဗ်ဴးျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေမြးခါစ သားေလးကိုလည္း ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အေနအထားကေတာ့ စာေပနယ္၊ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ အဆင္ေျပေန ဆဲကာလပါပဲ။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်မ ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္ကေန သတင္းဂ်ာနယ္လိုင္းဘက္ ကူးျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ စာေရးဆရာ နီကိုရဲနဲ႔ နည္းနည္းအဆက္ျပတ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ ၿမိဳ႕ထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ စာေပနယ္က တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အသုဘ၊ မဂၤလာ အခမ္းအနားတခ်ိဳ႕မွာ သူနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ဆံုမိ၊ ႏႈတ္ဆက္မိတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက အခမ္းအနားေတြဘာေတြလည္း သြားခဲတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ က်မနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း သိပ္မဆံုျဖစ္ၾကဘူး။

၂၀၀၄၊ ၂၀၀၅ ဝန္းက်င္ တရက္မွာေတာ့ က်မကို စာေရးဆရာမ ခက္မာက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ “… နီကိုရဲက ေျပာျပစရာေတြ ရွိေနတယ္၊ သူ နင့္ကို အင္တာဗ်ဴးေပးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သြားလုိက္ပါလား၊ သူ႔မွာ အခက္အခဲေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္” လို႔ မခက္မာက ေျပာလာေတာ့ က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး သြားေတြ႕ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူေနတာ သု၀ဏၰ တံတားႀကီးေဘးက ရပ္ကြက္က အိမ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သူ႔မိဘေတြေနတဲ့ ေတာင္ဥကၠလာပက အိမ္ကေလးမွာ ျဖစ္ေနၿပီ။

က်မ လာေတာ့ သူဝမ္းပန္းတသာႀကိဳဆိုပါတယ္။ သူ႔မွာ ေျပာျပခ်င္တာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပံုရတယ္။ ကက္ဆက္ ရေကာ္ဒါ ေလးကိုဖြင့္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အေျခအေနေတြကို တရစပ္ေျပာျပပါတယ္။ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးခဲ့တဲ့အတိုင္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့ “၏၊ သည္” မလြဲ ျပန္မေဖာ္ ျပႏုိင္ေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကိုေတာ့ ဒီေန႔ထိ က်မ မေမ့ေသးပါဘူး။

လံုးခ်င္းစာအုပ္ေတြ ေဟာတအုပ္၊ ေဟာတအုပ္၊ ဗီဒီယိုဇာတ္ညႊန္းေတြ ေဟာတကား၊ ေဟာတကား ေရးသားေနရတဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ တေယာက္အေနနဲ႔ အိမ္တလံုးေတာ့ အပိုင္ရွိေနတယ္လို႔ က်မ ထင္ထားခဲ့ဖူးေပမယ့္ သူနဲ႔ အဲဒီအင္တာဗ်ဴး လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕ အထင္ လံုးဝ အလြဲႀကီး လြဲေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။

သူ႔အိမ္လို႔ ထင္ထားမိတဲ့ သု၀ဏၰ တံတားႀကီးေဘး ရပ္ကြက္က အုတ္ခံ ႏွစ္ထပ္အိမ္ဟာ သူ႔အိမ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ထုတ္ေဝသူက နီကိုရဲ နာမည္ႀကီးေနခ်ိန္၊ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္မွာ သေဘာေကာင္းစြာနဲ႔ “ညီေလး ဒီမွာေနေပါ့” ဆိုၿပီးေပးေနထားတဲ့ အိမ္ျဖစ္ ပါတယ္။

စာေရးဆရာ နီကိုရဲနဲ႔ ထုတ္ေဝသူတို႔ အနည္းငယ္ မေက်မလည္ ျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီထုတ္ေဝသူက ခ်ိဳသာစြာနဲ႔ပဲ “ညီေလးေရ၊ အစ္ကို စီးပြားေရး မေျပလည္လို႔ ဒီအိမ္ကို ေရာင္းေတာ့မလို႔” ဆိုတဲ့စကားေလးနဲ႔ အိမ္ေပၚက ဆင္းခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဒါကေတာ့ ထုတ္ေဝသူနဲ႔ စာေရးသူရဲ႕ ျပႆနာပါ။ ဒီျပႆနာေတြကို စာေရးဆရာ နီကိုရဲက က်မကို ဖြင့္ဟေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေပၚက ဆင္းခိုင္းလိုက္တာဟာ စာေရးဆရာအတြက္ ျပႆနာ လံုးဝမဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီအိမ္က ဆင္းခဲ့ရေပမယ့္ စာေရးဆရာဆီမွာ မိဘရဲ႕ အိမ္ ရွိေနပါေသးတယ္။ စာေရးဆရာအတြက္ ျပႆနာကေတာ့ “စာမေရးရေတာ့တဲ့” ျပႆနာျဖစ္ပါတယ္။

က်မ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့အခ်ိန္ ၂၀၀၄၊ ၂၀၀၅ ဝန္းက်င္ ေလာက္ကေနစၿပီး သူကြယ္လြန္တဲ့ ၂၀၀၉ ေအာက္တိုဘာ ၂၃ ရက္ေန႔ အထိ နီကိုရဲ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ လံုးခ်င္းစာအုပ္အသစ္ ထုတ္ခြင့္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို လံုးခ်င္းထုတ္ခြင့္မရွိေအာင္ သူ႔ရဲ႕ ထုတ္ေဝသူက စာေပ စိစစ္ေရးမွာ ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။

စာေရးဆရာနီကိုရဲ ကိုယ္တိုင္ သူ႔ကေလာင္တံ သူရိုက္ခ်ိဳးသလိုျဖစ္မယ့္ လက္မွတ္ကို ထိုးခဲ့တဲ့ … ထုတ္ေဝသူနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ စာခ်ဳပ္ မိတၱဴကို က်မ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီသေဘာတူညီခ်က္ေတြ ထဲမွာ အေရးႀကီးတာတခ်က္ကေတာ့ “ထုတ္ေဝသူနဲ႔ စာေရးသူ သေဘာတူညီ ထားတဲ့ စာအုပ္အေရအတြက္ မထြက္ၿပီးမခ်င္း နီကိုရဲ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ လံုးခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မဂၢဇင္းအခန္းဆက္ ဝတၳဳရွည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ညႊန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးသားထုတ္ေဝျခင္း မျပဳရ” ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။

ထုတ္ေဝသူနဲ႔ စာေရးသူ ေျပလည္ေနစဥ္မွာေတာ့ ထုတ္ေဝသူက စာေရးဆရာနီကိုရဲရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို တအုပ္ခ်င္း ထုတ္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ မေျပလည္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ထုတ္စရာလည္း စာအုပ္ အဆင္သင့္ရွိေနရဲ႕သားနဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ဆက္မထုတ္ဘဲ ထားလိုက္ပါတယ္။

ဥပမာ - စာအုပ္ ၉ အုပ္ခ်ဳပ္ထားတယ္ ဆိုပါေတာ့၊ နီကိုရဲက ၉ အုပ္ ေရးေပးၿပီးၿပီ၊ ထုတ္ေဝသူကို အပ္ၿပီးၿပီ၊ ထုတ္ေဝသူကလည္း စာေရးဆရာကို ၉ အုပ္စာ က်သင့္ေငြ ရွင္းေပးလိုက္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ၉ အုပ္ကို ထုတ္ေဝ သူက တအုပ္ခ်င္း မွ်င္းၿပီး ထုတ္ေနမယ္၊ စာေရးသူနဲ႔ မေျပလည္ခ်ိန္ ၃ အုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၂ အုပ္ေလာက္ ထုတ္ဖို႔ က်န္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆက္မထုတ္ဘဲ ထားလိုက္တယ္။

အဲဒီမွာ စာေရးဆရာ နီကိုရဲ အေနနဲ႔ ဘယ္ထုတ္ေဝသူနဲ႔မွ ဆက္ထုတ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လံုးခ်င္းေရာင္းခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဘယ္လို မဂၢဇင္းဝတၳဳရွည္မွလည္း ေရးခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်မေရွ႕တင္ သူ႔ကို ထုတ္ေပးခ်င္တဲ့ ထုတ္ေဝသူ တေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ထုတ္ေဝသူလည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။ စာေပစိစစ္ေရးမွာ စာခ်ဳပ္ျပၿပီး “နီကိုရဲ” နာမည္နဲ႔ လံုးခ်င္းထုတ္ခြင့္ ပိတ္လိုက္ၿပီ ကိုး။

သူ႔အေနနဲ႔လည္း နီကိုရဲ ဆိုတဲ့ နာမည္ကလြဲလို႔ တျခားနာမည္နဲ႔ ဝတၳဳေတြကို ေရာင္းစားဖို႔ အစီအစဥ္လံုးဝ မရွိဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

က်မအထင္မမွားဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူ ကြယ္လြန္ၿပီးမွ သူ႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ထပ္ ထြက္လာလိမ့္ဦးမယ္။ သူ႔ ထုတ္ေဝသူက လက္က်န္ စာအုပ္ကေလးေတြကို အၿပီးအျပတ္ထုတ္ၿပီး သူနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့စာခ်ဳပ္ကို ၿပီးျပတ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရင္ေပါ့ေလ။ အဲဒီတုန္းက သူက စာအုပ္ေတြ ထုတ္ခြင့္မရေပမယ့္ စာေတြကေတာ့ ေရးေနမွာပဲလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

“နီကိုရဲ ဆိုတဲ့နာမည္ျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတာ အၾကာႀကီး၊ အခုမွ ေနာက္ထပ္ နာမည္တခု ထပ္ တည္ေဆာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ ေတာ့ဘူးဗ်” လုိ႔လည္း သူ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ သူ႔လိုပဲ အဲဒီထုတ္ေဝသူရဲ႕ စာခ်ဳပ္အမိခံေနရတဲ့ ေနာက္ထပ္စာေရးဆရာ တေယာက္အေၾကာင္း၊ သူတို႔ထက္လည္ပတ္လို႔ အဲဒီထုတ္ေဝသူရဲ႕ စာခ်ဳပ္ကို လြတ္ေအာင္ေရွာင္ႏုိင္တဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ တေယာက္ အေၾကာင္းေတြကိုပါ သူ က်မကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

စာေရးဆရာနီကိုရဲဟာ မၾကည္ျပာနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕နဂၢတစ္မ်ား ဆိုတဲ့ လံုးခ်င္းဝတၳဳႏွစ္အုပ္တြဲနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီဝတၳဳကို ဒါရိုက္တာ ေမာင္မ်ိဳးမင္း (ရင္တြင္းျဖစ္) က ၾကည္ျပာေရာင္နဂၢတစ္မ်ားဆိုၿပီး ရုပ္ရွင္ ရိုက္ခဲ့ပါတယ္္။ သိၾကားနဲ႔ အသူရာ ဝတၳဳကိုလည္း “ေယာကၡမဆိုတာ တခါတုန္းက သားမက္ပါပဲ” ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားႀကီးရုိက္ကူး ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ စိတ္အုိင္ပက္သူ ကလည္း ရုပ္ရွင္ကားႀကီးပါပဲ။

ေနာက္ထပ္ သူေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေဖာ္ျပရရင္ အိုေလး၊ ရည္းစားစာ (၀တၳဳတိုစု)၊ သံစံုက်ဴးတဲ့ည၊ က်ေနာ္ႏွင့္ လက္တြဲေဖာ္မ်ား၊ ဇြတ္၊ က်ေနာ္ႏွင့္ ေစ်းသည္ အလြဲမ်ား၊ လြယ္အိတ္ထဲက အလြဲမ်ား၊ ပန္းပြင့္ကို ဖယ္ၾကည့္မွ ျမင္ရမယ့္ လမင္း၊ ႏွလံုးသားထဲ ႂကြက္၀င္ေနသည္၊ နတ္ဆိုးတေကာင္နဲ႔ ရင္လြဲသူ၊ လွည့္စား၊ အိတ္၊ ဇက္ေပၚက ဇီးသီး၊ လူႏွင့္ သူတို႔၏ ဟာသမ်ား ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါရိုက္တာ ေမာင္မ်ိဳးမင္း (ရင္တြင္းျဖစ္) နဲ႔ တြဲၿပီး ရုပ္ရွင္ကားႀကီးေတြ၊ ဗီဒီယုိကားေတြအျဖစ္ ရိုက္ခဲ့တဲ့ သူ႔ဝတၳဳေတြ၊ သူ႔ဇာတ္ညႊန္းေတြကို ပရိသတ္က အထူးအားေပးခဲ့ပါတယ္။ “လြဲတယ္” ဆိုတဲ့စကားက သူ႔ရဲ႕ မူပိုင္စကားလို ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

အင္တာဗ်ဴးစဥ္က က်မသိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းတခုကို ေမးလိုက္မိတယ္။ နီကိုရဲ ရဲ႕ ပရိသတ္ေတြလည္း သိခ်င္မွာပဲ။ “ဆရာ့အေနနဲ႔ စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးတုန္းက ေသခ်ာမဖတ္ဘူးလား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ သူ႔ရဲ႕အေျဖက ေၾကကြဲဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဟာသ ဝတၳဳေရးဆရာတေယာက္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးမွာ က်မ မေပ်ာ္ပါဘူး။

စာေရးဆရာ နီကိုရဲဟာ သိပ္ကိုရိုးသားၿပီး သူတပါးကိုလည္း ခင္မင္လြယ္၊ ယံုလြယ္ပါတယ္၊ သူ႔စာေတြမွာ သူ႔ရဲ႕ ရိုးသားမႈေတြ ထင္ဟပ္ ေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ရဲဝင္းဟာ သူကိုယ္တုိင္ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ဝတၳဳေတြထဲမွာ သူဟာ ရိုးသားစြာလြဲသလို အျပင္ေလာကမွာလဲ သူ လြဲပါတယ္။ အျပင္ေလာကက အလြဲကေတာ့ စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးတဲ့အခ်ိန္ ခင္မင္မႈနဲ႔ အဲဒီစာခ်ဳပ္ကို ေသခ်ာမဖတ္တဲ့ အလြဲပါ။
ထုတ္ေဝသူအေပၚ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ “ငါ့ကိုေတာ့ ဆိုးဆိုးရြားရြား မလုပ္ေလာက္ပါဘူး” ဆိုတဲ့အေတြး (လက္မွတ္ထိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ အရက္မူး ေနတာလည္း ပါတယ္လို႔ဆိုပါတယ္) ကိုေတြးရင္း လက္မွတ္ ထိုးေပးလိုက္တာပါ။

အဲဒီစာခ်ဳပ္မွာ ဘာေတြပါတယ္ဆိုတာ သူ႔ကေလာင္ အပိတ္ခံရခ်ိန္၊ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူ႔လက္ထဲကို ထုတ္ေဝသူက စာခ်ဳပ္လာျပေတာ့မွ သိရတယ္ ဆိုေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသမိပါတယ္။ လြဲလိုက္ေလျခင္းဆိုတဲ့ ကရုဏာ ေဒါသလည္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူေလးစားတဲ့ “နားလည္မႈ၊ ခင္မင္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈ” ဆိုတာေတြကို စာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ စာတရြက္က အႏုိင္ယူ သြားပါၿပီ။

က်မရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးလည္း စာမ်က္ႏွာေပၚ တင္ခြင့္မရလိုက္ပါဘူး။ စာေရးဆရာ နီကိုရဲရဲ႕ အသံေတြကေတာ့ က်မ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ဂ်ာနယ္တိုက္ရဲ႕ ေထာင့္တေနရာမွာ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။

ခုေတာ့ သူလည္း ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အသက္ ၄၃ ႏွစ္ဆိုတဲ့ႏွစ္အပိုင္းအျခားကေတာ့ ငယ္လြန္းေသးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ တကယ္ဆို ဒီအသက္အရြယ္က စာေတြ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ေရးရမယ့္ အရြယ္ပါ။

စာေရးဆရာတေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာ စာမွ မေရးရေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ အဓိပၸာယ္ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ စာေတြ ေရးေနေပမယ့္ သူေရးတဲ့စာေတြကို ပရိသတ္ကို ခ်ျပခြင့္ မရဘူး ဆိုရင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနမွာပဲလို႔ က်မ ေတြးမိတယ္။

ေရနံေခ်းဝေနတဲ့ သစ္သားအိမ္နံရံမွာ အစီအရီကပ္ထားတဲ့ သူ႔စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးပံု အေဟာင္းေလးေတြကို က်မ ခုထိ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပဲ။ ။

Tuesday, October 27, 2009

Police alert!


  • NEVER respond to any phone call / SMS / email requesting your bank account details

  • NEVER reveal your bank account details / ATM PIN / Internet banking password to anyone

  • NEVER follow instructions from unknown parties to do banking transactions or make changes to your bank account details

  • NEVER be a victim of schemes that sound too good to be true

All men are born with the Auto-Focus Speciality...

Friday, October 23, 2009

နင္း ........ၾကမ္း



ေသာကရြက္ႏု လြင္႔လာျမဴးျပီး
ေသာကပြင္႔သစ္ ေၾကြကာခသည္
ေသာကပင္ကို ပ်ိဳးေသာေၾကာင္႔

လူႏွင့္ လူသာျငိဳးမာန္ဖြဲ႔သည္
မာန တံခြန္ထူေသာေၾကာင့္
နင္ ငါ မဟူ အတူတူတည့္
ေနာက္ဆံုး ေသရြာသြားရမည္....

ကိုယ္ျပဳ ႔သည့္ ကံ
ကိုယ္သာ ခံ
ကိုယ့္ ကံ
ကိုယ္ သာစီရင္မည္....

လြန္မိသည့္ ဝဋ္
ေၾကေစလြတ္.....
ဒီဘဝ ဤမွ်
ေနာက္ဆံုးတည္း။

“ငါသည္နာက်င္ေသာကိုယ္ရွိသူျဖစ္လွ်က္
နာက်င္ေသာစိတ္ကင္းသူျဖစ္လတံ့”

(၂၃.၁၀.၂၀၀၉)

Thursday, October 8, 2009

အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ိုးသားၾကပါသလဲ



အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ိုးသားၾကပါသလဲ ?

ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္သံုးလိုက္တယ္ဆိုတာ ေယာက်္ား မသိေအာင္ ပစၥည္းေပၚမွာ ကပ္ထားတဲ့ ေဈးႏႈန္းစကၠဴကိုမ်ား ခြာဖူးၾကပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္၊ ကေလးေတြရဲ႕ ကိစၥတစ္ခုခုကို ဖေအႀကီး မသိေအာင္ ဖံုးထားတာမ်ိဳးေရာ ရွိလား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖ်ိဳးခနဲ၊ ဖ်တ္ခနဲ စိတ္ကစားမိသြားတာကို ခပ္မဆိတ္ ေနလိုက္ဖူးသလား။

အဲသလိုဆိုရင္ အားတက္စရာ စကားေလးတစ္ခြန္း ေျပာလိုက္ခ်င္စမ္းတယ္။ “အဲဒါ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕”လို႔။

အဲ… ဒါေပမယ့္ သက္တမ္းကေလး အထိုက္အေလ်ာက္ ရင့္မာလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ လူမႈေရး အတိုင္ပင္ခံ သက္တမ္းမွာေတာ့ ျပႆနာ တက္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးေတြရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္းရင္းခံဟာ ႐ိုးသား ပြင့္လင္းမႈ နည္းပါးလြန္းလို႔ ျဖစ္ေနရတာခ်ည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာက်ေတာ့ အေတာ့္ကို ခိုင္မာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ တကယ့္ ေရစိမ္ခံ အၾကမ္းခံ အိမ္ေထာင္ေရးဘဝလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ သည္အခါ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေအာင္ျမင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးရဲ႕ ေသာ့ခ်က္က ဘာလဲလို႔ ေမးလာမယ္ဆိုရင္ ႐ိုးသား ပြင့္လင္းမႈလို႔သာ တန္းေျဖမွာပါ။ ဒါက အေတြ႕အၾကံဳအရ ေျပာလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ဖက္ကလည္း ဖတ္မွတ္ ေလ့လာထားသမွ် စာသိနဲ႔ ေျပာရရင္လည္း အိမ္ေထာင္ေရး အတိုင္ပင္ခံတိုင္းကလည္း ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ ႐ိုးသား ပြင့္လင္းမႈကသာ အခရာဆိုတဲ့ အေျဖကို တစ္ညီတစ္ၫြတ္တည္း ေျပာၾကတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း လက္ေတြ႕ဘဝထဲက အိမ္ေထာင္ေရး ၁၀ဝ မွာ ၉၀ ေလာက္က အိမ္ေထာင္ဖက္ခ်င္း မ႐ိုးသားၾက၊ မပြင့္လင္းၾက၊ ျမံဳစိစိႏိုင္ေနၾက၊ မအံုမေႏြး လုပ္ေနၾက၊ ဖံုးကြယ္ သိုဝွက္ထားၾကတာေတြက မ်ားပါ တယ္။ သည္အခါမွာ ဘာေတြကို ျမံဳထား၊ ဖံုးထားတတ္ၾကၿပီး ဘာေတြကိုက်ေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဖြင့္ေျပာတတ္ၾကသလဲဆိုတာကို စူးစမ္းၾကည့္တဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိရျပန္တဲ့အခါ စာဖတ္သူမ်ားကို မွ်ေဝေပးခ်င္လာရျပန္တယ္။

ေယာက္်ားနဲ႔မိန္းမ၊ ဘယ္သူက ပိုပြင့္လင္းသလဲ?

အေျခခံက စေျပာမယ္ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ စကားအေျပာဆံုး လူသားေတြက မိန္းမသားေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္းမ်ား ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ အမ်ိဳးသမီးေတြက ေရွ႕တန္းကေန ကရားေရလႊတ္ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ စစ္တမ္းတစ္ခုအရဆိုရင္ အမ်ိဳးသမီး ၈၃ရာခိုင္ႏႈန္းက “ကြ်န္မတို႔အိမ္ေထာင္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္ေနာ္…” ဆိုတ ဲ့စကားမ်ိဳးနဲ႔ အစခ်ီၿပီး ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ေရး အေျခအေနကို ကိုယ့္လင္သားနဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္လို႔ ေတြ႕ရပါတယ္။


အဲ… သို႔ေပမယ့္လည္း အမ်ိဳးသား ၅၇ ရာခိုင္ႏႈန္းကသာ သူတို႔ မိန္းမေတြက သည္ကိစၥကို ေျပာဖို႔ အစခ်ီတတ္ၾကတယ္လို႔ ယူဆပါသတဲ့။
ဘာေၾကာင့္ ကိန္းဂဏန္းေတြက အဲသေလာက္ႀကီး ကြာျခားေနတာလဲ။

“ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အခ်စ္ကိုရယူျခင္း - စံုတြဲမ်ားအတြက္ လမ္းၫႊန္”ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေရးသားတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးပါရဂူ ဟာဗွစ္လ္ ဟဲန္ျဒစ္ခ္စ္က ေျဖပါတယ္။ “ေယာက်္ားေတြဟာ သူတို႔ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြကို သြယ္ဝိုက္တဲ့နည္းနဲ႔ ေဖာ္ျပတတ္ၾကတယ္။ အဲသလို ျပတတ္တဲ့ အတြက္ အိမ္ေထာင္ေရး ျပႆနာေတြ ရွိေနတဲ့အခါမွာလည္း ေဆြးေႏြးဖို႔ အစေဖာ္သူလို႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ေတာ့ ထင္ကုန္တတ္ၾကတာပါပဲ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေယာက္်ားေတြအတြက္က ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို စကားလံုးေတြနဲ႔ ေဖာ္က်ဴးဖို႔ မိန္းမေတြထက္ အပံုႀကီး ပိုခက္တာလည္း အမွန္ပဲ”တဲ့။

စစ္တမ္းအရေတာ့ ျပႆနာေတြကို ေဆြးေႏြးျဖစ္တဲ့ဆီအထိ သယ္ျဖစ္လာဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနတတ္တာဟာ ေယာက္်ားေတြ၊ မိန္းမေတြရဲ႕ အသက္ အရြယ္နဲ႔ သိပ္မဆိုင္လွတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

“စကားေျပာတယ္ဆိုတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရာရာကို ေျပာဖို႔ဆိုတာကက်ေတာ့ဗ်ာ…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ၾကားမွာ ကိုယ္ပိုင္ဘဝဆိုတာေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္”လို႔ အိမ္ေထာင္သက္ ၁၆ ႏွစ္ ရွိတဲ့ လင္သားတစ္ေယာက္က ဆိုပါတယ္။


အိမ္ေထာင္သက္ ၃၃ ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ “ကြ်န္မတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ျပႆနာေတြကို ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ လိမ္လိမ္ဖယ္ဖယ္နည္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဆိုလိုတာ ျပႆနာအေၾကာင္းကို တိုက္႐ိုက္ မေဆြးေႏြးျဖစ္ဘဲ ေဝ့လည္လည္ လုပ္ျဖစ္ေနတယ္ေပါ့။ ကြ်န္မ မိဘေတြေလာက္ေတာ့လည္း မပြင့္လင္းၾကဘူးေပါ့ရွင္”တဲ့။

“ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမကပဲ ေနရာတကာမွာ ေျပာတာပါဗ်ာ။ သူေျပာလို႔ ဝေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာတာပါ”လို႔ အိမ္ေထာင္သက္ ၄၃ ႏွစ္ ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က ေျပာျပန္တယ္။

အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြ ေျပာမျပႏိုင္တာေတြက ဘာေတြလဲ?

အဲဒီ့စစ္တမ္းမွာ အံ့ဩစရာေကာင္းသြားတာက “ေျပာျဖစ္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ”လို႔ အိမ္ေထာင္သည္ အေတာ္မ်ားမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ေယာက္်ားေတြက တဖြဖြ ေျပာၾကတာပါပဲ။ ေယာက္်ားေတြ သိပ္ျမံဳစိစိ လုပ္တတ္တာပဲလို႔ အမ်ိဳးသမီး အစဥ္အဆက္က ညည္းညဴတတ္တဲ့ၾကားကပဲ စစ္တမ္းအရ ေတြ႕ရွိရခ်က္ကေတာ့ ေယာက္်ားေတြလည္း ေဘာလံုးပြဲ အေၾကာင္း၊ ပိုက္ဆံရွာတဲ့အေၾကာင္းထက္ေတာင္ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္းကို ပိုလို႔ နက္နက္နဲနဲ ေျပာခ်င္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲ… ျပႆနာက သူတို႔ ဘယ္လို ေျပာရမွန္း မသိၾကတာပါပဲ။

စစ္တမ္းအရ အႀကီးမားဆံုး အုပ္စုလို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ၃၈ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ေယာက္်ားမ်ားဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဇနီးမယားေတြက သူတို႔ကို အခုထက္ ပိုၿပီး ယုယုယယ ၾကင္ၾကင္နာနာ ရွိေစခ်င္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲသလို ၾကင္နာ ယုယမႈေပးဖို႔ကိုလည္း သူတို႔ ႏႈတ္က ရဲရဲရင့္ရင့္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာလို႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ သည္ေနရာမွာ ၾကင္နာယုယမႈဆိုတာဟာ ဖိုမဆက္ဆံေရးကိစၥနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။

ခင္ပြန္းသည္ ပါေမာကၡ ေဂ်ာန္ ေဂါ့ထ္မယ္န္နဲ႔ တြဲဖက္ၿပီး ဆီယက္တယ္လ္ ေဂါ့တ္မယ္န္ တကၠသိုလ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးေဆးခန္း တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ စိတ္ပညာ ပါေမာကၡ ဂ်ဴလီ ေဂါ့တ္မယ္န္ကေတာ့ “ေယာက္်ားေတြဟာ ယုယ ၾကင္နာမႈကို လိုခ်င္တယ္လို႔ ေျပာရမယ့္ လူစားေတြ မဟုတ္ဘူးလို႔ တစ္သက္လံုး စြဲမွတ္ထားၾကပါတယ္။ ေထြးပိုက္တာ၊ ယုယၾကင္နာတာကို ခံခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတာဟာ ေပ်ာ့ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေယာက်္ားေတြမွ ေျပာတတ္တဲ့ စကားမ်ိဳးလို႔ စြဲေနၾကတာကလား။ အဲေတာ့ ယုယပါ၊ ၾကင္နာပါလို႔ ပါးစပ္က ေျပာထြက္တဲ့ ေယာက်ာ္းက လက္ေတြ႕မွာ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိမွာလဲ”လို႔ ေျပာပါတယ္။

သည္ေနရာမွာ အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက္်ားေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ အိမ္ေထာင္မက်ခင္မွာေတာ့ ေယာက်္ားေတြဟာ ကိုယ့္ကို ၾကင္နာပါလွည့္၊ ယုယပါလွည့္၊ သနားပါလွည့္နဲ႔ တစာစာ ေအာ္ဟစ္ ျမည္တမ္းဖို႔၊ မ်က္ရည္က်ျပဖို႔ ဝန္မေလးတတ္ၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္း အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ရပ္ကို တည္ေဆာက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အဲသလို စကားမ်ိဳးေတြ ေျပာလိုက္၊ မ်က္ရည္ေလး ဝဲျပလိုက္ရင္ပဲ မဟာေယာက္်ားမာန ေျမသို႔ ခေတာ့မယ့္အတိုင္း ျဖစ္ကုန္တတ္ပါတယ္။ ဒါကို ေျပာတာပါ။

၂၆ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ေယာက်္ား မိန္းမမ်ားကေတာ့ “ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကို သူက ကိုယ့္ကို ဖြင့္ေမးေစခ်င္တယ္”လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါဟာ လင္နဲ႔ မယားၾကားမွာ ဆက္ဆံေရး ပိုမို ပြင့္လင္းလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရာမွာ အင္မတန္ အက်ိဳးမ်ားေစႏိုင္တဲ့ နည္းပါ ပဲ။ “မသိ ေမး၊ မစင္ ေဆး”လို႔ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပါပဲ။ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ပိုသိခ်င္ရင္ မ်ားမ်ား ေမးႏိုင္မွ တန္ကာက်မွာပါ။

အဲ… အိမ္ေထာင္ေရးေတြမွာ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို ေျဗာင္ ဖြင့္ ေဆြးေႏြးရ တာခက္လွေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက်ေတာ့လည္း တစ္ခ်ိန္လံုးကို ေျပာျဖစ္ေန တတ္ျပန္ေရာ။ ၄၁ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ မိန္းမေတြနဲ႔ ၂၉ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ေယာက္်ားေတြ ဂ်ီက်တတ္တာကေတာ့ ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ ႐ႈပ္ပြေနေအာင္ ကပ်စ္ကညစ္ ေနတတ္တဲ့ကိစၥဟာ အဓိကျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ဒုတိယ ဂ်ီက်တတ္တဲ့ ကိစၥကေတာ့ “သိပ္ဝလာၿပီ၊ ပိန္ေအာင္လုပ္စမ္းပါ”ဆိုတာနဲ႔ “မင္း ငါ့ကို မေဝဖန္နဲ႔”/“ေတာ္ က်ဳပ္ကို မေဝဖန္နဲ႔”ဆိုတဲ့ စကားမ်ားပါပဲတဲ့။

“လွ်ိဳ႕ဝွက္တတ္တဲ့ ေယာက်္ားနဲ႔ ကြ်န္မ ညားခဲ့တာပါပဲရွင္၊ ကြ်န္မတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးလည္း သူ႔လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ နလံမထူေတာ့ပါဘူး”လို႔ အိမ္ေထာင္သက္ ဆယ္ႏွစ္ ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။

အိမ္ေထာင္သက္ ၃၇ ႏွစ္ ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကေတာ့ “ကြ်န္မတို႔ လင္မယား အတူေနျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။ ကြ်န္မ ထင္တယ္ေလ၊ အခုေခတ္မွာ လင္မယား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္မတို႔လို အတူေနျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ သိပ္မရွိၾကဘူးလား မသိ…”တဲ့။

ဘာေတြကို အမ်ားဆံုး လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားျဖစ္တတ္ၾကလဲ?

စစ္တမ္းမွာ ပါဝင္ခဲ့ၾကသူေတြထဲမွာ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ မသိေအာင္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ ဖံုးကြယ္ထားတာေတြ ရွိလားလို႔ ေမးၾကည့္ျပန္တဲ့အခါ ေယာက္်ား ၄၂ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ မိန္းမ ၃၆ ရာခိုင္ႏႈန္းက သိပ္ရွိတာေပါ့လို႔ ေျဖၾကပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ရာထူးရာခံ ႀကီးႀကီးသမားေတြနဲ႔ ဝင္ေငြ တအားေကာင္းသူေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးေတြမွာဆို ပိုေတာင္ဆိုးေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ “တိုးတိုးေဖာ္အျဖစ္ ေနခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ နည္းသြားေလေလ၊ ယံုၾကည္ ကိုးစားမႈလည္း ေလ်ာ့ပါးေလေလျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ လူေတြမွာ ဗာဟီရေတြ သိပ္မ်ားလာ၊ စားလည္း အလုပ္၊ သြားလည္း အလုပ္နဲ႔ အလုပ္ တအား မ်ားလာတဲ့အခါ လင္နဲ႔မယား ေအးေအးလူလူ မေနျဖစ္၊ မေတြ႕ျဖစ္၊ မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီ့အခါက်ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း ယံုၾကည္ကိုးစားမႈေတြ ေလ်ာ့လာေတာ့တာပါပဲ”လို႔ ဂ်ဴလီ ေဂါ့တ္မယ္န္က ေျပာပါတယ္။

အိမ္ေထာင္သက္ အၾကာဆံုး အဖိုးႀကီး၊ အမယ္ႀကီး စံုတြဲေတြမွာက အဲသလို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဖံုးထားတာက သာေတာင္ မ်ားေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါကေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဝဖန္ေရး လုပ္တာ ေခတ္မစားေသးခင္ကာလမွာ လူလားေျမာက္လာတာနဲ႔ တစ္နည္းတစ္ဖံု သက္ဆိုင္ေနႏိုင္ပါတယ္။

အဲ… အိမ္ေထာင္ေရးေတြမွာ အဖံုးကြယ္ဆံုး၊ အမွန္မေျပာဆံုး ကိစၥက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းကို ဘယ္ေလာက္ ေပးခဲ့ရတယ္ ဆိုတာပါပဲတဲ့ ခင္ဗ်ား။ အဲဒီ့ မုသာဝါဒကံကိုေတာ့ ေယာက်ာ္းမိန္းမ ထက္ဝက္ နီးပါး (၄၈ရာခိုင္ႏႈန္းက) က်ဴးလြန္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဝန္ခံၾကပါတယ္။
ဒါဟာ အနီကတ္ျပေလာက္ေအာင္ အင္မတန္႔ကို အံ့ဩစရာေကာင္းတဲ့ ကိန္းဂဏန္းပါပဲလို႔ ေဂ်ာ္န္ ေဂါ့တ္မယ္န္က ေျပာပါတယ္။ “သည္ေနရာမွာ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈနဲ႔ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈက အေတာ္ စကားေျပာသြားၿပီ။ ေငြဆိုတာ လြတ္လပ္မႈ၊ ေငြဆိုတာ ဩဇာအာဏာပါ။ သည္ၾကားထဲကပဲ၊ ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေယာက်္ားေတြေရာ၊ မိန္းမေတြပါ လိမ္ဖို႔ ဝန္မေလးတာဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္”လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။

ဒုတိယ အလုပ္ျဖစ္ဆံုး လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကေတာ့ ကေလးရဲ႕ အမူအက်င့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ရမွတ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္လည္း ဖံုးကြယ္ လိမ္ညာတတ္ ၾကတာကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ဒါကေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးေတြ (၁၈ ရာခိုင္ႏႈန္း)က သူတို႔ ခင္ပြန္းသည္ေတြ မသိေအာင္ အမ်ားဆံုး ဖံုးထားတဲ့ ကိစၥပါပဲ။

စစ္တမ္းမွာေတြ႕ရတဲ့အထဲက ဝမ္းနည္းစရာ အေကာင္းဆံုး အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ေယာက်္ားေတြဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ က်ဆံုးမႈမ်ားကို ကိုယ့္ဇနီးသည္ကို ေျပာမျပဘဲ ဖံုးထားတတ္ၾကပါပဲ။ “သည္ေနရာမွာ ေယာက်္ားေတြရဲ႕ ဘဝင္က အခရာပါပဲ”လို႔ ”ကိုယ္လား၊ မင္းလား”ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေရးခဲ့သူ နယူးေယာက္ ၿမိဳ႕က စိတ္ပညာရွင္ “စေကာ့တ္ ဝက္တ္ဇလာ”က ေျပာပါတယ္။
ေယာက္်ား ၆ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ မိန္းမ ၃ ရာခိုင္ႏႈန္းကက်ေတာ့ အစားအေသာက္ ပ်က္ေနတာ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း တရားလြန္ စားျဖစ္ ေသာက္ျဖစ္ ေနတာကို မေျပာဘဲ ဖံုးထားၾကျပန္သတဲ့။ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲေနာ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ အဆက္ေဟာင္းအေၾကာင္းကို ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္က သိရဲလား?

တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ရဲ႕ အတိတ္ဇာတ္လမ္းကို စပ္စုခ်င္တတ္တာဟာ လူ႔သဘာဝပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြအေနနဲ႔က် သည္ကိစၥကို ဘယ္ေလာက္ ေျပာျဖစ္ၾကလဲဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါ။

အဆက္ေဟာင္းေတြအေၾကာင္း ေယာက်္ားေတြ သိရဲ႕လားလို႔ ေမးတဲ့အခါ အိမ္ေထာင္ရွင္အမ်ိဳးသမီး ၆၂% က “ဒါေတြကို ကြ်န္မေယာက္်ား အကုန္ သိၿပီးသားပါ”လို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ အဲသလို အိပ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာၿပီးသားပါလို႔ ေျဖတဲ့ ေယာက္်ားက် ၅၂% သာ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၃၈%ေသာ ေယာက္်ားေတြကေတာ့ သူတို႔ဇနီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အတိတ္ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ သိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ (၂၂%)ရဲ႕အလိုအရ အဲသလို နည္းနည္းပဲ သိၾကတာဟာ ဇနီးသည္ေတြကိုယ္၌က ႏိႈက္ႏိႈက္ခြ်တ္ခြ်တ္ မေမးၾကလို႔လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲ… ၁၇%ေသာ ေယာက်ာ္းေတြကေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္က အကုန္ ေျပာျပဖို႔ ရည္ရြယ္ရင္း မရွိဘူးလို႔ ဆိုျပန္တယ္။

သည္အထဲမွာ ေယာက်ာ္း ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ မိန္းမ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကသာ သူတို႔ရဲ႕ အဆက္ေဟာင္းေတြအေၾကာင္းကို ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ကို လံုးလံုး ေျပာမျပခဲ့ဘူးလို႔ ေျဖပါတယ္။

ဒါေတြကို ေျပာျခင္း၊ မေျပာျခင္း၊ သိျခင္း၊ မသိျခင္းဟာ အေရးႀကီးသလားလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ အတိတ္က အျဖစ္မွန္ေတြ သိရျခင္း၊ မသိရျခင္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူးလို႔ ဝက္ထ္ဇလာ ကေတာ့ ဆိုပါတယ္။ “လူတစ္ေယာက္ကို ယံုၾကည္ ကိုးစားဖို႔အတြက္ အဲဒီ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္းကို အူမေခ်းခါး မက်န္ သိထားမွ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ရွိတတ္စျမဲပါပဲ။ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ က်ေတာ့ ကိုယ္အကုန္သိတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ယံုၾကည္ေနရင္ ၿပီးသြားတာပါပဲ”လို႔လည္း သူက ေျပာပါတယ္။

ဆိုလိုတာက အိပ္သြန္ဖာေမွာက္ပဲ ေျပာျပထားထား၊ ဘာမွ မေျပာဘဲ ထားထား၊ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ပဲ ေျပာထားထား၊ ၾကားရတဲ့ သူအဖို႔ သူ ၾကားလိုက္ရသေလာက္က အကုန္လို႔ ယံုမွတ္ေနသမွ် အေဟာဝတဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။

အိမ္ေထာင္က်တယ္ဆိုတာ အသက္ဝိဉာဥ္ကင္းမဲ့သြားတာမဟုတ္ပါ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္သည္ေတြမွာလည္း သူ႔ဟာေလးနဲ႔သူ ႀကိတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ အဆိုးအျပစ္ေလးေတြ ရွိၾကစျမဲပါပဲ။ စစ္တမ္းရ ေယာက်ာ္း ၁၉ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ မိန္းမ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ မဟုတ္တဲ့ တျခားသူ တစ္ေယာက္ေယာက္အေပၚမွာ ဖ်ိဳးခနဲ ဖ်တ္ခနဲေလာက္ေလးပဲ ျဖစ္ ျဖစ္၊ လွစ္ခနဲ စိတ္ကစားလိုက္တာေလးကို ဖံုးကြယ္ထားတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အေဖာ္အခြ်တ္ေတြပါတဲ့ မီဒီယာေတြကို ၾကည့္ျဖစ္မွန္း၊ ၾကည့္ရတာ ဝါသနာပါမွန္း ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ကို ဖြင့္မေျပာတဲ့ ေယာက်္ား ကလည္း ရွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းရွိတယ္လို႔ သိရျပန္တယ္။
အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြကိုေရာ ေျပာျပတတ္ ၾကသလား?

စိတ္ကူးယဥ္တာေတြ၊ စိတ္ကူးဉာဏ္က ြန္႔ျမဳးတာေတြကို ကိုယ့္ အိမ္ေထာင္ဖက္ကို ေျပာျပဖူးပါသလားလို႔ ေမးတဲ့အခါ စစ္တမ္းမွာပါတဲ့ က်ားမ ငါးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကူး အိပ္မက္ကေလးကို ကိုယ့္ဘာသာ တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ဝွက္ထားတယ္လို႔ ေျဖၾကျပန္တယ္။
ဒါ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ သိစရာမွ မလိုတာေလတဲ့။ သုေတသီေတြထဲက ဂ်ဴလီ ေဂါ့တ္မယ္န္ကေတာ့ သည္အေျဖေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ျဖစ္ရေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ “စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ဆိုတာဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနက္႐ိႈင္းဆံုး အပိုင္းပါပဲ။ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြအေနနဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အဲဒီ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြကို ဖြင့္ေျပာျဖစ္ဖို႔ အတြက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စိတ္ခ်ေနမွ ျဖစ္မွာပါ။ အခု ရလာဒ္အရ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွင္ ငါးစံုမွာ တစ္စံုကေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စိတ္မခ်ႏိုင္၊ မယံုၾကည္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနတယ္”လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။

စစ္တမ္းမွာ ပါဝင္သူမ်ားအနက္ ထက္ဝက္ထက္ ပိုတဲ့ အေရအတြက္ (၅၆%)က တိတ္တိတ္ကေလး ႀကိတ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ေနသူေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္ထက္ နည္းသူေတြမွာ ဆိုရင္ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔ အတူ ခရီးယာယီ သြားလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီ့ကိစၥကို ေလသံေတာင္ မသလပ္ျဖစ္ဘူးတဲ့။ တခ်ိဳ႕ (၅၃%)ဆိုရင္ တစ္ရပ္တစ္ေက်းကို ေျပာင္းေနခ်င္တာ၊ တခ်ိဳ႕ (၄၂%)က တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားခ်င္တာ၊ တခ်ိဳ႕ (၄၁%)က အလုပ္အကိုင္ ေျပာင္းခ်င္တာ၊ တခ်ိဳ႕ (၂၁%)က ခဏေလာက္ တစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တာ၊ တခ်ိဳ႕ (၁၄%)က အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈ က်ဴးလြန္ခ်င္တာေတြကို စိတ္ထဲမွာပဲ တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔ ႀကိတ္ၿပီး အိပ္မက္မက္ေနၾကပါသတဲ့။ အဲ… တခ်ိဳ႕(၁၀%)ဆို ေခြးေမြးခ်င္တာေတာင္ အိမ္ေထာင္ဖက္ကို ေျပာမထြက္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ အဲသလို ကိုယ့္စိတ္ကူး၊ ကိုယ့္အိပ္မက္ကို ေျပာမထြက္ၾကတာလဲ။

“သည္လို စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြကို ေျပာလိုက္တာဟာ ပိုေနျမဲ က်ားေနျမဲ အေနအထားအတြက္ အင္မတန္ အႏၲရာယ္ မ်ားလို႔ပါ။ စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လက္ရွိ အေနအထားကို သိပ္မႏွစ္ၿမိဳ႕ေတာ့တဲ့ သေဘာက အလိုလို သက္ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာျဖင့္ ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲမွာ ဘယ္ကဲ့သို႔ ဘယ္ခ်မ္းသာ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကို ေျပာျပလိုက္ရင္ ၾကားရသူမွာ ရင္သပ္႐ႈေမာနဲ႔ မတ္တတ္က လဲသြားႏိုင္တယ္လို႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ထင္ၾကတယ္”လို႔ ေဂ်ာ္န္ ေဂါ့ထ္ မယ္န္က ဆိုပါတယ္။

သည္ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ႐ို႕ဒ္ကြ်န္းက စိတၱေဗဒ ပါရဂူ ဆရာဝန္ႀကီး “ပီတာ ခရာမာ”က အိမ္ေထာင္ေရးကို စဥ္းစားတဲ့အခါ အခုထက္ ပိုၿပီး ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္း စဥ္းစားသင့္တယ္လို႔ အၾကံေပးပါတယ္။ “လူေတြအေနနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ေလးေလာက္ ယာယီ ထြက္ေပါက္၊ ယာယီ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ခ်င္ၾကတဲ့အခါမွာ အဲဒါေလးေၾကာင့္ တစ္ဘဝလံုးစာ ရည္မွန္းထားတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ဘဝႀကီးကို အစြန္းအထင္း မခံသင့္ဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေကာ္လာျဖဴ (႐ံုးဝန္ထမ္း) တစ္ေယာက္ေပါ့။ သူက တစ္ႏွစ္ တစ္ခါေတာ့ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း တစ္လေလာက္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အိမ္ေထာင္ေရးလည္း အဆင္ေျပေနတာပါပဲ။ ဆိုလို တာက အိမ္ေထာင္ေရးမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ညႇိယူလို႔ ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါဗ်ာ“လို႔ သူကေျပာပါတယ္။
အလြယ္ဆံုး နည္းက ဘာလဲ?

စစ္တမ္းမွာ အိမ္ေထာင္သည္ေတြကို တစ္ခု ထပ္ေမးၾကည့္ၾကပါေသးတယ္။ မနက္အိပ္ရာက ႏိုးလာတဲ့အခါမွာ ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း ကိုယ္ဟာ အိမ္ေထာင္သည္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔မ်ား မခံစားခ်င္ၾကဘူးလား၊ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံၾကစမ္းပါလို႔ ေျပာတဲ့အခါမွာ ၁၆ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ေယာက်ာ္းမ်ားေရာ၊ မိန္းမမ်ားပါ ဟုတ္တယ္၊ အဲသလို သိပ္ျဖစ္ခ်င္တာပဲလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။

“သည္အေျဖရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ လူေတြဟာ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးထဲကေန ႐ုန္းထြက္ဖို႔ ခက္ေနတဲ့အခါ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲသလို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတာကိုက်ေတာ့ ဝန္မခံ ခ်င္ၾကျပန္ဘူး”လို႔ ဝက္ထ္ဇလာက ဆိုပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဝက္ထ္ဇလာ့အဆိုကို ေဒါက္တာ ခရာမာက သေဘာမတူ ပါဘူး။ “သည္လို စိတ္ကူးယဥ္တာမို႔ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ျပႆနာ ရွိေနတယ္လို႔ သြား အနက္ေကာက္မယ္ဆိုရင္ တက္တက္စင္ မွားသြားမွာပါ။ အိမ္ေထာင္ေရးခရီးဆိုတာ တကယ့္ကို အားႀကိဳးမာန္တက္နဲ႔ ဝါယမ စိုက္ရတာမ်ိဳးမို႔ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနလို႔ ေျပာတဲ့စကားေတြပါ”လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။

ဆိုေတာ့ အကုန္လံုး အိပ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာျပဖို႔ အေရးႀကီးသလားလို႔ ေမးၾကည့္ျပန္တဲ့အခါ ေအာင္ျမင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးကို ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္တိတိ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ အမ်ိဳးသားႀကီးကေတာ့ “သိပ္ေျပာသင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာမွ မခ်န္ေၾကး၊ ေကာင္းတာေရာ၊ ဆိုးတာေရာ၊ အကုန္သာေျပာ။ အဲဒါဆို အဲသည့္ အိမ္ေထာင္ေရး ခိုင္ၿပီသာ မွတ္”လို႔ ေျဖပါတယ္။

အိမ္ေထာင္သက္ ၃၃ ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကလည္း “တစ္ဖက္သားက ဆက္မၾကားခ်င္ေတာ့တဲ့ အရိပ္အေရာင္ မျပမခ်င္းေတာ့ အိပ္သြန္ ဖာေမွာက္ ေျပာႏိုင္သမွ် ေျပာသင့္တယ္”လို႔ ဆိုလိုက္ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကက်ျပန္ေတာ့ “အဲသလို ေျပာလိုက္ရင္ ကိုယ့္လည္ပင္း ကိုယ္ အရွင္လတ္လတ္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္သလို ျဖစ္သြားမွာေပါ့”ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ေျပာေရးဖက္က အဆိုကို ကန္႔ကြက္ျပန္တယ္။

ကိုင္း… အိမ္ေထာင္ေရး ပံုစံ သံုးမ်ိဳး ထြက္မလာေပဘူးလား။ အျမင္ကလည္း သည္မွာတင္ သံုးမ်ိဳးကြဲေနတယ္။ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြထဲမွာတင္ အကုန္လံုး ေျပာသင့္တယ္ဆိုတဲ့သူက တစ္ေယာက္၊ တစ္ဖက္သား နားခံႏိုင္တဲ့အတိုင္းအတာအထိ ေျပာသင့္တယ္ဆိုတဲ့သူက တစ္ေယာက္၊ မေျပာသင့္ဘူးဆိုတဲ့ သူက တစ္ေယာက္ ဆိုၿပီး သံုးစား ကြဲေနတယ္။

ပညာရွင္ေတြကေရာ ဘယ္လို ေျပာၾကတယ္ မွတ္လဲ။

ေဒါက္တာ ခရာမာကေတာ့ “သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာဟာ အားလံုး ဖြင့္ေျပာျခင္း မေျပာျခင္းအေပၚမွာ မတည္ပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ခါ တစ္ခါက်ေတာ့ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ တစ္ဖက္လူမွာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရေတြလည္း ျဖစ္ကုန္ႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား”လို႔ ေျပာပါတယ္။

ပါေမာကၡေဂါ့ထ္မယ္န္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ အိမ္ေထာင္ရွင္ စံုတြဲေပါင္း ၃၀ဝ၀ ေက်ာ္ကို ေလ့လာစူးစမ္း မွတ္သားခဲ့ၾကသူမ်ားပါပဲ။ သူတို႔ကလည္း ရက္စက္တဲ့ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈဟာ အခါခပ္သိမ္းေတာ့ မသင့္တင့္ မေလ်ာက္ပတ္လွဘူးလို႔ ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ေဒါက္တာခရာမာရဲ႕အဆိုကို သေဘာတူၾကပါတယ္။

ေလးနက္ခက္ခဲတဲ့ အေၾကာင္းရပ္ ေတြကို ေျပာႏိုင္ဖို႔အတြက္ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္မႈဆိုတဲ့ အုတ္ျမစ္အေပၚမွာ အေျခခံရမယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ “ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို အကဲဆတ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္တဲ့အခါမွာ အေရးမပါလွတာကေန မစဘဲ စိတ္ထိခိုက္စရာ အေကာင္းဆံုးေနရာက စ ေျပာတာ ပိုေကာင္းတယ္”လို႔ ေဂ်ာ္န္ ေဂါ့ထ္မယ္န္က ေျပာပါတယ္။

ပထမဆံုးအဆင့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ ဘာေတြ ေတြးေနလဲဆိုတာ အမွန္အတိုင္း သိေအာင္ အရင္ လုပ္သင့္တယ္လို႔လည္း သူက အၾကံေပးပါတယ္။

အထက္မွာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုးကားခဲ့တဲ့ စစ္တမ္းကို ၂၀ဝ၁ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၉ ရက္မွ မတ္လ ၃၁ ရက္အတြင္းမွာ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ လုပ္ခဲ့တာပါ။ ေျဖၾကားသူေတြကေတာ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ အထက္ အိမ္ေထာင္ရွင္ေပါင္း ၁၀ဝ၀ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြကို အတူယွဥ္တြဲၿပီး ေမးခဲ့တာ မဟုတ္သလို ကိုယ့္ေျပာစကားကို ကိုယ့္အိမ္သူအိမ္သား မၾကားေစရေအာင္ စီစဥ္ၿပီးမွ ေမးျမန္းခဲ့တာလို႔ သိရပါတယ္။

ဒါေတြကိုဖတ္ၿပီး စာဖတ္သူမ်ားကို ျပန္ေျပာျပျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွင္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္၊ သူမ်ားတကာရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး ကိစၥေတြမွာလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး အက်ိဳးေဆာင္ေပးေနသူလည္း ျဖစ္တဲ့အျပင္ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္၌က အလံုးစံု ႐ိုးသား ပြင့္လင္းေရးမူကို စြဲျမဲ လက္ခံ က်င့္သံုးေနတာမို႔ အိမ္ေထာင္ေရး အပါအဝင္ ဘယ္ဆက္ဆံေရးမွာျဖစ္ျဖစ္ ပြင့္လင္း႐ိုးသား တည္ၾကည္ ေျဖာင့္မတ္ေလ၊ ေနရထိုင္ရတာ လိပ္ျပာ သန္႔ေလ၊ ဆက္ဆံေရးလည္း ပိုမို တိုးတက္ ျဖစ္ထြန္းေလလို႔သာ ယံုၾကည္ ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ့္ တစ္ဦးတည္းရဲ႕ ပုဂၢလိက အယူအဆပါ။ စာဖတ္သူလူႀကီးမင္းမ်ား အားလံုးမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မ်ား အသက အသကနဲ႔ ျဖစ္ၾကတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာတာကို ယတိျပတ္ လက္ခံရမယ္လို႔ မေျပာဝံ့ပါဘူး။ မိမိတို႔ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ စဥ္းစားၾကၿပီး အေကာင္းဆံုးလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ၾကေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္မိလိုက္သမွ် ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်ေပးလိုက္တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

(Source: How Honest Are Couples, Really? by Louise Lague from the August 2001 issue of Reader’s Digest)

Sunday, October 4, 2009

ေပါ့ ေပါ ့ပါး ပါး ျပံဳး


ခေလးစိတ္ မကုန္ႏိူင္ေသးေသာ လူၾကီးမ်ား
သတိ...သတိ