ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္း ေလာကမွာ က်င္လည္ခဲ့စဥ္က က်မ စာေရးဆရာ နီကိုရဲနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ၂ ခါ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ လုပ္စဥ္က မဂၢဇင္းတအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရေပမယ့္ ဒုတိယအႀကိမ္ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ စာမ်က္ႏွာေပၚ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။
ပထမအႀကိမ္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ သူက စာေပနယ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္၊ တိတိက်က် ေျပာရရင္ သူ႔ရဲ႕ “စိတ္အို္င္ပက္သူ” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳစာအုပ္ ထြက္ၿပီးစပါ။
ပထမအႀကိမ္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ သူက စာေပနယ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္၊ တိတိက်က် ေျပာရရင္ သူ႔ရဲ႕ “စိတ္အို္င္ပက္သူ” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳစာအုပ္ ထြက္ၿပီးစပါ။
က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာက ခိုင္းတာနဲ႔ပဲ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးဖို႔ သူေနတဲ့ သု၀ဏၰ တံတားႀကီးေဘးက ရပ္ကြက္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မကို “စိတ္အိုင္ပက္သူ” ဝတၳဳစာအုပ္တအုပ္ သူ႔လက္မွတ္နဲ႔ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စိတ္အိုင္ပက္သူ ဝတၳဳကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ေတာ့မယ့္ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးတာျဖစ္ေပမယ့္ တျခား အင္တာဗ်ဴးနဲ႔မဆုိင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ အလြဲေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ဝတၳဳေတြ အေၾကာင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အင္တာဗ်ဴးသူနဲ႔ အဗ်ဴးခံသူ၊ စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူ၊ စာနယ္ဇင္းေလာကသားခ်င္း ဆိုတဲ့ အေနအထားနဲ႔ သူနဲ႔က်မလည္း ရင္းႏွီးမႈရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ ဇနီးက ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာႀကီးနဲ႔၊ သူ႔အေနအထားက ေရႊေခတ္ လို႔ ေျပာရတဲ့အခ်ိန္။ နီကုိရဲရဲ႕ ဇာတ္ညႊန္းေတြနဲ႔ ဗီဒီယုိ ကားေတြ ေဟာတကား၊ ေဟာတကား ရိုက္ကူးထုတ္လုပ္ေနခ်ိန္ … သိပ္ကို ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ အခ်ိန္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ေပါ့။
အဲဒီတုန္းက က်မက ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြြင္းေတြအထိ သြားရတဲ့အခါမွာ သူနဲ႔ ထပ္ဆုံျဖစ္၊ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ သူေနတဲ့ အိမ္ရဲ႕ ေနာက္ေဖး လမ္းမွာရွိတဲ့ မီးရထားလမ္းေဘးက ရပ္ကြက္ကို ရုပ္ရွင္သမားေတြက အေျခခံလူတန္းစား ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကားေတြရိုက္ဖို႔ သံုးတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာကို ရိုက္ကြင္းတည္တဲ့အခါ စာေရးဆရာ နီကိုရဲရဲ႕ အိမ္မွာ စတည္းခ် ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီဘက္က ရိုက္ကြင္းေတြကို သြားရတဲ့အခါမွာလည္း က်မက မင္းသမီးကို၊ မင္းသားကို၊ ဒါရိုက္တာကို သူ႔အိမ္မွာ ထုိင္ၿပီး ဗ်ဴးျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေမြးခါစ သားေလးကိုလည္း ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အေနအထားကေတာ့ စာေပနယ္၊ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ အဆင္ေျပေန ဆဲကာလပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်မ ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္ကေန သတင္းဂ်ာနယ္လိုင္းဘက္ ကူးျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ စာေရးဆရာ နီကိုရဲနဲ႔ နည္းနည္းအဆက္ျပတ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ ၿမိဳ႕ထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ စာေပနယ္က တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အသုဘ၊ မဂၤလာ အခမ္းအနားတခ်ိဳ႕မွာ သူနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ဆံုမိ၊ ႏႈတ္ဆက္မိတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက အခမ္းအနားေတြဘာေတြလည္း သြားခဲတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ က်မနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း သိပ္မဆံုျဖစ္ၾကဘူး။
၂၀၀၄၊ ၂၀၀၅ ဝန္းက်င္ တရက္မွာေတာ့ က်မကို စာေရးဆရာမ ခက္မာက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ “… နီကိုရဲက ေျပာျပစရာေတြ ရွိေနတယ္၊ သူ နင့္ကို အင္တာဗ်ဴးေပးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သြားလုိက္ပါလား၊ သူ႔မွာ အခက္အခဲေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္” လို႔ မခက္မာက ေျပာလာေတာ့ က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး သြားေတြ႕ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူေနတာ သု၀ဏၰ တံတားႀကီးေဘးက ရပ္ကြက္က အိမ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သူ႔မိဘေတြေနတဲ့ ေတာင္ဥကၠလာပက အိမ္ကေလးမွာ ျဖစ္ေနၿပီ။
က်မ လာေတာ့ သူဝမ္းပန္းတသာႀကိဳဆိုပါတယ္။ သူ႔မွာ ေျပာျပခ်င္တာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပံုရတယ္။ ကက္ဆက္ ရေကာ္ဒါ ေလးကိုဖြင့္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အေျခအေနေတြကို တရစပ္ေျပာျပပါတယ္။ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးခဲ့တဲ့အတိုင္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့ “၏၊ သည္” မလြဲ ျပန္မေဖာ္ ျပႏုိင္ေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကိုေတာ့ ဒီေန႔ထိ က်မ မေမ့ေသးပါဘူး။
လံုးခ်င္းစာအုပ္ေတြ ေဟာတအုပ္၊ ေဟာတအုပ္၊ ဗီဒီယိုဇာတ္ညႊန္းေတြ ေဟာတကား၊ ေဟာတကား ေရးသားေနရတဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ တေယာက္အေနနဲ႔ အိမ္တလံုးေတာ့ အပိုင္ရွိေနတယ္လို႔ က်မ ထင္ထားခဲ့ဖူးေပမယ့္ သူနဲ႔ အဲဒီအင္တာဗ်ဴး လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕ အထင္ လံုးဝ အလြဲႀကီး လြဲေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။
သူ႔အိမ္လို႔ ထင္ထားမိတဲ့ သု၀ဏၰ တံတားႀကီးေဘး ရပ္ကြက္က အုတ္ခံ ႏွစ္ထပ္အိမ္ဟာ သူ႔အိမ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ထုတ္ေဝသူက နီကိုရဲ နာမည္ႀကီးေနခ်ိန္၊ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္မွာ သေဘာေကာင္းစြာနဲ႔ “ညီေလး ဒီမွာေနေပါ့” ဆိုၿပီးေပးေနထားတဲ့ အိမ္ျဖစ္ ပါတယ္။
စာေရးဆရာ နီကိုရဲနဲ႔ ထုတ္ေဝသူတို႔ အနည္းငယ္ မေက်မလည္ ျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီထုတ္ေဝသူက ခ်ိဳသာစြာနဲ႔ပဲ “ညီေလးေရ၊ အစ္ကို စီးပြားေရး မေျပလည္လို႔ ဒီအိမ္ကို ေရာင္းေတာ့မလို႔” ဆိုတဲ့စကားေလးနဲ႔ အိမ္ေပၚက ဆင္းခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဒါကေတာ့ ထုတ္ေဝသူနဲ႔ စာေရးသူရဲ႕ ျပႆနာပါ။ ဒီျပႆနာေတြကို စာေရးဆရာ နီကိုရဲက က်မကို ဖြင့္ဟေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေပၚက ဆင္းခိုင္းလိုက္တာဟာ စာေရးဆရာအတြက္ ျပႆနာ လံုးဝမဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီအိမ္က ဆင္းခဲ့ရေပမယ့္ စာေရးဆရာဆီမွာ မိဘရဲ႕ အိမ္ ရွိေနပါေသးတယ္။ စာေရးဆရာအတြက္ ျပႆနာကေတာ့ “စာမေရးရေတာ့တဲ့” ျပႆနာျဖစ္ပါတယ္။
က်မ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့အခ်ိန္ ၂၀၀၄၊ ၂၀၀၅ ဝန္းက်င္ ေလာက္ကေနစၿပီး သူကြယ္လြန္တဲ့ ၂၀၀၉ ေအာက္တိုဘာ ၂၃ ရက္ေန႔ အထိ နီကိုရဲ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ လံုးခ်င္းစာအုပ္အသစ္ ထုတ္ခြင့္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို လံုးခ်င္းထုတ္ခြင့္မရွိေအာင္ သူ႔ရဲ႕ ထုတ္ေဝသူက စာေပ စိစစ္ေရးမွာ ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။
စာေရးဆရာနီကိုရဲ ကိုယ္တိုင္ သူ႔ကေလာင္တံ သူရိုက္ခ်ိဳးသလိုျဖစ္မယ့္ လက္မွတ္ကို ထိုးခဲ့တဲ့ … ထုတ္ေဝသူနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ စာခ်ဳပ္ မိတၱဴကို က်မ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီသေဘာတူညီခ်က္ေတြ ထဲမွာ အေရးႀကီးတာတခ်က္ကေတာ့ “ထုတ္ေဝသူနဲ႔ စာေရးသူ သေဘာတူညီ ထားတဲ့ စာအုပ္အေရအတြက္ မထြက္ၿပီးမခ်င္း နီကိုရဲ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ လံုးခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မဂၢဇင္းအခန္းဆက္ ဝတၳဳရွည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ညႊန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးသားထုတ္ေဝျခင္း မျပဳရ” ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။
ထုတ္ေဝသူနဲ႔ စာေရးသူ ေျပလည္ေနစဥ္မွာေတာ့ ထုတ္ေဝသူက စာေရးဆရာနီကိုရဲရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို တအုပ္ခ်င္း ထုတ္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ မေျပလည္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ထုတ္စရာလည္း စာအုပ္ အဆင္သင့္ရွိေနရဲ႕သားနဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ဆက္မထုတ္ဘဲ ထားလိုက္ပါတယ္။
ဥပမာ - စာအုပ္ ၉ အုပ္ခ်ဳပ္ထားတယ္ ဆိုပါေတာ့၊ နီကိုရဲက ၉ အုပ္ ေရးေပးၿပီးၿပီ၊ ထုတ္ေဝသူကို အပ္ၿပီးၿပီ၊ ထုတ္ေဝသူကလည္း စာေရးဆရာကို ၉ အုပ္စာ က်သင့္ေငြ ရွင္းေပးလိုက္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ၉ အုပ္ကို ထုတ္ေဝ သူက တအုပ္ခ်င္း မွ်င္းၿပီး ထုတ္ေနမယ္၊ စာေရးသူနဲ႔ မေျပလည္ခ်ိန္ ၃ အုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၂ အုပ္ေလာက္ ထုတ္ဖို႔ က်န္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆက္မထုတ္ဘဲ ထားလိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ စာေရးဆရာ နီကိုရဲ အေနနဲ႔ ဘယ္ထုတ္ေဝသူနဲ႔မွ ဆက္ထုတ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လံုးခ်င္းေရာင္းခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဘယ္လို မဂၢဇင္းဝတၳဳရွည္မွလည္း ေရးခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်မေရွ႕တင္ သူ႔ကို ထုတ္ေပးခ်င္တဲ့ ထုတ္ေဝသူ တေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ထုတ္ေဝသူလည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။ စာေပစိစစ္ေရးမွာ စာခ်ဳပ္ျပၿပီး “နီကိုရဲ” နာမည္နဲ႔ လံုးခ်င္းထုတ္ခြင့္ ပိတ္လိုက္ၿပီ ကိုး။
သူ႔အေနနဲ႔လည္း နီကိုရဲ ဆိုတဲ့ နာမည္ကလြဲလို႔ တျခားနာမည္နဲ႔ ဝတၳဳေတြကို ေရာင္းစားဖို႔ အစီအစဥ္လံုးဝ မရွိဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
က်မအထင္မမွားဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူ ကြယ္လြန္ၿပီးမွ သူ႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ထပ္ ထြက္လာလိမ့္ဦးမယ္။ သူ႔ ထုတ္ေဝသူက လက္က်န္ စာအုပ္ကေလးေတြကို အၿပီးအျပတ္ထုတ္ၿပီး သူနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့စာခ်ဳပ္ကို ၿပီးျပတ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရင္ေပါ့ေလ။ အဲဒီတုန္းက သူက စာအုပ္ေတြ ထုတ္ခြင့္မရေပမယ့္ စာေတြကေတာ့ ေရးေနမွာပဲလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
“နီကိုရဲ ဆိုတဲ့နာမည္ျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတာ အၾကာႀကီး၊ အခုမွ ေနာက္ထပ္ နာမည္တခု ထပ္ တည္ေဆာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ ေတာ့ဘူးဗ်” လုိ႔လည္း သူ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ သူ႔လိုပဲ အဲဒီထုတ္ေဝသူရဲ႕ စာခ်ဳပ္အမိခံေနရတဲ့ ေနာက္ထပ္စာေရးဆရာ တေယာက္အေၾကာင္း၊ သူတို႔ထက္လည္ပတ္လို႔ အဲဒီထုတ္ေဝသူရဲ႕ စာခ်ဳပ္ကို လြတ္ေအာင္ေရွာင္ႏုိင္တဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ တေယာက္ အေၾကာင္းေတြကိုပါ သူ က်မကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
စာေရးဆရာနီကိုရဲဟာ မၾကည္ျပာနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕နဂၢတစ္မ်ား ဆိုတဲ့ လံုးခ်င္းဝတၳဳႏွစ္အုပ္တြဲနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီဝတၳဳကို ဒါရိုက္တာ ေမာင္မ်ိဳးမင္း (ရင္တြင္းျဖစ္) က ၾကည္ျပာေရာင္နဂၢတစ္မ်ားဆိုၿပီး ရုပ္ရွင္ ရိုက္ခဲ့ပါတယ္္။ သိၾကားနဲ႔ အသူရာ ဝတၳဳကိုလည္း “ေယာကၡမဆိုတာ တခါတုန္းက သားမက္ပါပဲ” ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားႀကီးရုိက္ကူး ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ စိတ္အုိင္ပက္သူ ကလည္း ရုပ္ရွင္ကားႀကီးပါပဲ။
ေနာက္ထပ္ သူေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေဖာ္ျပရရင္ အိုေလး၊ ရည္းစားစာ (၀တၳဳတိုစု)၊ သံစံုက်ဴးတဲ့ည၊ က်ေနာ္ႏွင့္ လက္တြဲေဖာ္မ်ား၊ ဇြတ္၊ က်ေနာ္ႏွင့္ ေစ်းသည္ အလြဲမ်ား၊ လြယ္အိတ္ထဲက အလြဲမ်ား၊ ပန္းပြင့္ကို ဖယ္ၾကည့္မွ ျမင္ရမယ့္ လမင္း၊ ႏွလံုးသားထဲ ႂကြက္၀င္ေနသည္၊ နတ္ဆိုးတေကာင္နဲ႔ ရင္လြဲသူ၊ လွည့္စား၊ အိတ္၊ ဇက္ေပၚက ဇီးသီး၊ လူႏွင့္ သူတို႔၏ ဟာသမ်ား ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါရိုက္တာ ေမာင္မ်ိဳးမင္း (ရင္တြင္းျဖစ္) နဲ႔ တြဲၿပီး ရုပ္ရွင္ကားႀကီးေတြ၊ ဗီဒီယုိကားေတြအျဖစ္ ရိုက္ခဲ့တဲ့ သူ႔ဝတၳဳေတြ၊ သူ႔ဇာတ္ညႊန္းေတြကို ပရိသတ္က အထူးအားေပးခဲ့ပါတယ္။ “လြဲတယ္” ဆိုတဲ့စကားက သူ႔ရဲ႕ မူပိုင္စကားလို ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
အင္တာဗ်ဴးစဥ္က က်မသိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းတခုကို ေမးလိုက္မိတယ္။ နီကိုရဲ ရဲ႕ ပရိသတ္ေတြလည္း သိခ်င္မွာပဲ။ “ဆရာ့အေနနဲ႔ စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးတုန္းက ေသခ်ာမဖတ္ဘူးလား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ သူ႔ရဲ႕အေျဖက ေၾကကြဲဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဟာသ ဝတၳဳေရးဆရာတေယာက္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးမွာ က်မ မေပ်ာ္ပါဘူး။
စာေရးဆရာ နီကိုရဲဟာ သိပ္ကိုရိုးသားၿပီး သူတပါးကိုလည္း ခင္မင္လြယ္၊ ယံုလြယ္ပါတယ္၊ သူ႔စာေတြမွာ သူ႔ရဲ႕ ရိုးသားမႈေတြ ထင္ဟပ္ ေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ရဲဝင္းဟာ သူကိုယ္တုိင္ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ဝတၳဳေတြထဲမွာ သူဟာ ရိုးသားစြာလြဲသလို အျပင္ေလာကမွာလဲ သူ လြဲပါတယ္။ အျပင္ေလာကက အလြဲကေတာ့ စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးတဲ့အခ်ိန္ ခင္မင္မႈနဲ႔ အဲဒီစာခ်ဳပ္ကို ေသခ်ာမဖတ္တဲ့ အလြဲပါ။
ထုတ္ေဝသူအေပၚ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ “ငါ့ကိုေတာ့ ဆိုးဆိုးရြားရြား မလုပ္ေလာက္ပါဘူး” ဆိုတဲ့အေတြး (လက္မွတ္ထိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ အရက္မူး ေနတာလည္း ပါတယ္လို႔ဆိုပါတယ္) ကိုေတြးရင္း လက္မွတ္ ထိုးေပးလိုက္တာပါ။
အဲဒီစာခ်ဳပ္မွာ ဘာေတြပါတယ္ဆိုတာ သူ႔ကေလာင္ အပိတ္ခံရခ်ိန္၊ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူ႔လက္ထဲကို ထုတ္ေဝသူက စာခ်ဳပ္လာျပေတာ့မွ သိရတယ္ ဆိုေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသမိပါတယ္။ လြဲလိုက္ေလျခင္းဆိုတဲ့ ကရုဏာ ေဒါသလည္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူေလးစားတဲ့ “နားလည္မႈ၊ ခင္မင္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈ” ဆိုတာေတြကို စာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ စာတရြက္က အႏုိင္ယူ သြားပါၿပီ။
က်မရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးလည္း စာမ်က္ႏွာေပၚ တင္ခြင့္မရလိုက္ပါဘူး။ စာေရးဆရာ နီကိုရဲရဲ႕ အသံေတြကေတာ့ က်မ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ဂ်ာနယ္တိုက္ရဲ႕ ေထာင့္တေနရာမွာ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။
ခုေတာ့ သူလည္း ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အသက္ ၄၃ ႏွစ္ဆိုတဲ့ႏွစ္အပိုင္းအျခားကေတာ့ ငယ္လြန္းေသးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ တကယ္ဆို ဒီအသက္အရြယ္က စာေတြ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ေရးရမယ့္ အရြယ္ပါ။
စာေရးဆရာတေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာ စာမွ မေရးရေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ အဓိပၸာယ္ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ စာေတြ ေရးေနေပမယ့္ သူေရးတဲ့စာေတြကို ပရိသတ္ကို ခ်ျပခြင့္ မရဘူး ဆိုရင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနမွာပဲလို႔ က်မ ေတြးမိတယ္။
ေရနံေခ်းဝေနတဲ့ သစ္သားအိမ္နံရံမွာ အစီအရီကပ္ထားတဲ့ သူ႔စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးပံု အေဟာင္းေလးေတြကို က်မ ခုထိ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပဲ။ ။
No comments:
Post a Comment